Sint-Laurens buiten de Muren
De Basiliek van Sint-Laurentius buiten de Muren (Ital. San Lorenzo fuori le Mura, Lat. Sancti Laurentii extra muros) is één van de zeven pelgrimskerken van Rome.
De kerk is toegewijd aan de heilige Laurentius van Rome, één van de vroege christelijke martelaren. Volgens de overlevering werd zij door keizer Constantijn de Grote gebouwd. In de dertiende eeuw werd zij door paus Honorius IIIverenigd met een Maria-kerk die door paus Sixtus III gebouwd was. Ook daarna werd de kerk meermalen verbouwd en gerestaureerd. De kerk is een van de weinige historische gebouwen in Rome die in de Tweede Wereldoorlog zwaar beschadigd werd. Na een zwaar bombardement in 1943 moest de kerk voor een groot deel praktisch herbouwd worden..
Door haar ligging naast het grote kerkhof Campo Verano is de kerk een van de meest gebruikte kerken voor uitvaartplechtigheden in Rome.
Onder het altaar met baldakijn bevindt zich een schrijn met daarin de relieken van de Laurentius, Stefanus en Justinus. Daaronder bevindt zich de sarcofaag van de zalige paus Pius IX en relieken van allen die tijdens zijn pontificaat werden heilig- of zaligverklaard.
Begraafplaats van Verano
| Begraafplaats van Verano | ||||
 | ||||
| Hoofdingang | ||||
| Plaats | Rome | |||
| Ligging | 41° 54′ NB, 12° 31′ OL | |||
| Architectuur en landschap | ||||
| Architect(en) | Giuseppe Valadier | |||
| ||||
De monumentale begraafplaats van Verano (officieel: het Cimitero Monumentale del Verano) is een schepping van de Romeinse architect Giuseppe Valadier (1762-1832). Valadier ontwierp deze begraafplaats toen Rome bezet werd door Franse troepen. KeizerNapoleon verordonneerde dat begraven voortaan niet meer in kerken mocht plaatsvinden, en daarom was het noodzakelijk een nieuwe begraafplaats aan te leggen voor de snel groeiende stad Rome.
De begraafplaats werd aangelegd op de plaats, waar in het Republikeinse Rome de senatorenfamilie van de Verani grond bezat. In de Middeleeuwen werd hier de kerk vanSint-Laurens buiten de Muren gebouwd, die nog steeds als belangrijkste begrafeniskerk van Rome geldt. Gedurende de 19e en 20e eeuw groeide de begraafplaats uit tot een enorm complex, met praalgraven voor veel bekende Italianen, maar ook vele duizenden eenvoudiger graven voor gewone Romeinen. Het gebrek aan ruimte én de groei van de stad tot meer dan 2,5 miljoen inwoners maakt het noodzakelijk om zowel ondergronds als bovengronds in veel lagen te begraven, waardoor hele ‘flatgebouwen’ zijn ontstaan, de zogenaamde ‘loculi’.
De buurt van Verano is in de oorlog – als vrijwel enige wijk van Rome - zwaar beschadigd geraakt door bombardementen. Ook de begraafplaats heeft ernstige vernielingen ondergaan. De brede toegangspoort tot de begraafplaats kwam in 1880 gereed. De vier beelden op de toegangspoort stellen achtereenvolgens de volgende zaken voor: Meditatie, Hoop, Weldoen en Stilte.
Op Verano zijn diverse beroemdheden begraven, zoals Marcello Mastroianni, Vittorio de Sica, Paolo Giobbe, Vittorio Gassman enAlberto Moravia.
Santa Croce in Gerusalemme
De Santa Croce in Gerusalemme is een aan het Heilig Kruis gewijde basiliek in Rome, gelegen aan het gelijknamige plein, op een paar honderd meter van de Sint-Jan van Lateranen. De Santa Croce is een van de zeven pelgrimskerken van Rome.
De kerk werd ingebouwd in een deel van het voormalig paleis van keizerin Helena, de moeder van keizer Constantijn de Grote, die volgens de legende het Kruis waaraan Christus gestorven is, in Jeruzalem heeft gevonden. De legende van deze kruisvindingwordt uitgebeeld links in de apsis van de basiliek. In de kerk wordt ook een aantal kruisrelieken bewaard. Aan de door de kerk bewezen geachte authenticiteit van deze relieken dankt de basiliek het achtervoegsel in Gerusalemme.
De kerk werd in 320 gebouwd rond een kapel die Keizerin Helena al in haar paleis had aangelegd. Onder paus Lucius II onderging de kerk in 1144-45 een grondige renovatie, waarbij ze een romaans uiterlijk kreeg. De huidige, meer barokke verschijningsvorm kreeg de basiliek bij een verbouwing die onder paus Benedictus XIV (wiens titelkerk dit was) in de achttiende eeuw werd uitgevoerd. In die tijd werden ook straten aangelegd die de basiliek verbonden met de Sint-Jan van Lateranen en de Basiliek van Maria de Meerdere.
Interieur[bewerken]
De belangrijkste kapel is de zogenaamde Kapel van de Kruisrelikwieën. Hier zijn de drie grootste overgeleverde fragmenten van het veronderstelde kruis waaraan Christus stierf te zien. Ook het opschrift INRI, dat in 1496 door paus Alexander VI Borgia authentiek werd verklaard, en een aantal spijkers waarmee Christus aan het Kruis werd genageld, zijn hier te zien. Voorts worden hier bewaard: doornen uit de doornenkroon, de wijsvinger van deOngelovige Thomas en drie minieme fragmenten van de geselkolom, de geboortegrot en het Heilig Graf. In de toegangshal tot deze kapel is een groter fragment te zien van het kruis waaraan Dismas de goede dief zou zijn gekruisigd.
Een andere belangrijke kapel is de Sint-Helenakapel. Oorspronkelijk werden in deze kapel de kruisrelieken bewaard. Bijzonder aan deze kapel is dat de aarde eronder afkomstig is van de Calvarieberg. Tot 1935 was deze kapel niet toegankelijk voor vrouwen. Zij konden dus nooit de kruisrelieken aanbidden, behalve op 20 maart, de wijdingsdag van de kapel.Paus Pius XI maakte in 1935 een einde aan dit voorschrift. Toen werden bovendien de kruisrelieken overgebracht naar een nieuwe kapel.
Trattoria Pizzeria da Mario
Sint-Jan van Lateranen
| Aartsbasiliek van Sint-Jan van Lateranen | ||||
 | ||||
| De façade van de Sint-Jan van Lateranen | ||||
| Plaats | Rome | |||
| Gewijd aan | Jezus Christus Johannes de Doper Johannes de Evangelist | |||
| Architectuur | ||||
| Afmeting | 140 m lang 140 m breed | |||
| Titelkerk | ||||
| Titulair kardinaal | Agostino Vallini, aartspriester | |||
| ||||
De Pauselijke Aartsbasiliek van Sint-Jan van Lateranen (Italiaans: San Giovanni in Laterano) of voluit de Aartsbasiliek van de Allerheiligste Verlosser is een basiliekaan de Piazza del Laterano, dicht bij het Lateraanse paleis in de Italiaanse hoofdstadRome. De basiliek is een van de zeven pelgrimskerken van Rome en de oudste en in kerkelijke rang voornaamste van de vier pauselijke basilieken in Rome.
Inhoud
[verbergen]Geschiedenis[bewerken]
Keizer Constantijn de Grote stichtte de basiliek ter ere van het Edict van Milaan in 313. Hiermee is het het oudste kerkgebouw van Rome. Met een lengte van 100 meter en een breedte van 65 meter was deze kerk ook voor Romeinse begrippen een grote basiliek. De inwijding had plaats in 324. In 869 werd dit gebouw door een aardbeving vernietigd. Van de oorspronkelijke basiliek is weinig overgebleven.
Het huidige gebouw dateert van 1650. In dit jaar werd door Paus Innocentius X aan de architect Francesco Borromini ter ere van het Heilig Jaar de opdracht gegeven de vervallen en talloze malen herbouwde oude middeleeuwse kerk een moderne kerk te maken. Borromini liet de plattegrond en structuur van de oorspronkelijke kerk intact en ontwierp hierop gebaseerd de huidige barokke kerkruimte. Het houten plafond uit de oude basiliek, dat van de paus bewaard moest blijven zorgt hierdoor voor een contrast. In 1733-1736 werd de huidige kenmerkende voorgevel toegevoegd door Alesandro Galilei.
Vroeger zetelde de Paus in deze basiliek maar deze functie is in de middeleeuwenovergenomen door de Sint-Pietersbasiliek in Vaticaanstad. Sinds 1929 is de Sint-Jan met het bijbehorende Lateraanse paleis, de voormalige residentie van de paus, in het bezit van de Heilige Stoel.
Kathedraal van Rome en Hoofdkerk van de wereldkerk[bewerken]
Voor Rooms-katholieken heeft de Sint-Jan van Lateranen een bijzondere betekenis. Als bisschopskerk (kathedraal) van het bisdom Rome, waar de huidige paus Franciscusbisschop van is, is zij formeel de hoofdkerk van de wereldkerk (en als zodanig in rang belangrijker dan de Sint-Pietersbasiliek). Deze betekenis staat te lezen op de gevel van de kerk. Daarop staat "Sacrosancta lateranensis ecclesia omnium urbis et orbis ecclesiarum mater et caput" (Allerheiligste kerk van Lateranen, moeder en hoofd van alle kerken van de stad en van de wereld). Het feest van de wijding van de basiliek op 9 november wordt dan ook in de gehele Latijnse kerk gevierd.
Basilica major[bewerken]
De kerk heeft de titel van basilica maior. Daarmee is de Sint-Jan van Lateranen één van de vier pauselijke basilieken van Rome. De andere zijn de Santa Maria Maggiore, deSint-Paulus buiten de Muren en de Sint-Pieter.
Patronen[bewerken]
De kerk is opgedragen aan Jezus Christus zelf. Maar ook is zij toegewijd aan Johannes de Doper en Johannes de Evangelist.
Baptisterium[bewerken]
Aan de achterzijde van de kerk bevindt zich een vrijstaand baptisterium (doopkapel).
Scala Santa[bewerken]
In het plein tegenover de Sint-Jan van Lateranen bevindt zicht de Heilige Trap of Scala San(c)ta, die Christus tijdens zijn proces zou hebben beklommen. De oorspronkelijke trap is met hout bekleed en mag niet met voeten worden betreden. De trap leidt naar het Heilige der Heiligen en wordt als een vorm van boetedoening op de knieën beklommen.
Heilige Trap
De Heilige Trap (Italiaans: Scala Santa, Latijn: Scala Sancta) is een rooms-katholiekheiligdom en bedevaartsoord in Rome. Zij bevindt zich in het complex van het oudeLateraanse paleis tegenover de basiliek van Sint-Jan van Lateranen.
Inhoud
[verbergen]Oorsprong[bewerken]
Volgens de traditie maakte de trap deel uit van het pretorium van Pontius Pilatus inJeruzalem. Jezus zou er dus bij zijn passie overheen gelopen hebben. Volgens middeleeuwse legenden zou de trap rond 326 door Sint-Helena, de moeder vanConstantijn de Grote van Jeruzalem naar Rome zijn gebracht. In die tijd stonden ze bekend onder de naam Scala Pilati (Trap van Pilatus).
Locatie[bewerken]
Uit oude plattegronden blijkt dat de trap zich vroeger bevond in de buurt van een kapel die toegewijd was aan Sint-Silvester. Bij de herbouw van het Lateraanse paleis doorpaus Sixtus V in 1589 werd de trap overgeplaatst naar de huidige plek.
Het gebouw waarin zich de Heilige Trap bevindt, wordt tegenwoordig van het Lateraanse paleis gescheiden door een zeer drukke verkeersader. Het gebouw werd in 1589 door Domenico Fontana gebouwd
Het Heilige der Heiligen[bewerken]
De trap leidt naar het Sancta Sanctorum (Heilige der Heiligen). Dit was in de middeleeuwen de persoonlijke bidkapel van de pausen. Het dateert oorspronkelijk uit de tijd van Constantijn, maar werd in zijn huidige vorm in 1278 ingericht door paus Nicolaas III. In het Heilige der Heiligen worden veel relieken bewaard, waaronder de beroemde Christusikoon Santissimi Salvatore Acheiropoieton ("niet door menselijke handen gemaakt"). Deze wordt bij speciale gelegenheden in processie door Rome gedragen.
De heilige schatten waren sinds paus Leo X (1513-1531) niet meer gezien, maar zijn recent door wetenschappers onderzocht. Een deel van de relieken uit het Heilige der Heiligen is ook overgebracht naar het Vaticaan.
De trap en de zijtrappen[bewerken]
De trap bestaat uit 28 marmeren treden die met hout zijn bekleed. Op sommige treden bevinden zich glazen venstertjes waardoor druppels bloed van Christus te zien zouden zijn. Pelgrims beklimmen de trap op hun knieën onder het opzeggen van een gebed op elke trede. Aan weerszijden zijn twee trappen (vier in totaal) gemaakt waar men overheen kan lopen.
Trivia[bewerken]
Het boven aan de Heilige Trap gelegen Sancta Sanctorum speelt een cruciale rol in het boek De ontdekking van de hemel (1992) vanHarry Mulisch, dat in 2001 werd verfilmd als The Discovery of Heaven.
No comments:
Post a Comment