Largo di Torre Argentina is a square in Rome, Italy, that hosts four Republican Roman temples, and the remains of Pompey's Theatre. It is located in the ancient Campus Martius.
The name of the square comes from the Torre Argentina, which takes its name from the city of Strasbourg, whose Latin name wasArgentoratum. In 1503, the Papal Master of Ceremonies Johannes Burckardt, who came from Strasbourg and was known as "Argentinus", built in via del Sudario a palace (now at number 44), called Casa del Burcardo, to which the tower is annexed.
The other tower in the square is not the one giving the name to the place, but the Medieval Torre del Papito ("Little Pope's Tower"), attributed by tradition to Antipope Anacletus II Pierleoni, allegedly not a tall person.
After Italian unification, it was decided to reconstruct part of Rome (1909), demolishing the zone of Torre Argentina. However, during the demolition work in 1927, the colossal head and arms of a marble statue were discovered. The archeological investigation brought to light the presence of a holy area, dating to the Republican era, with four temples and part of Pompey's Theater.
Julius Caesar was killed in the Curia of the Theatre of Pompey, and the spot he was believed to be assassinated is in the square.
Contents
[hide]Roman temples[edit]
The four temples, originally designated by the letters A, B, C, and D, front onto a paved street, which was reconstructed in the imperial era, after the fire of AD 80. The area was delineated to the North by the Hecatostylum (one-hundred columns porch) and the Baths of Agrippa, and to the South by the buildings related to the Circus Flaminius, to the East by the great porched square of Porticus Minucia Frumentaria, and to the West by the Theatre of Pompey.
Temple A was built in the 3rd century BC, and is probably the Temple of Juturna built byGaius Lutatius Catulus after his victory against the Carthaginians in 241 BC.[1] It was later rebuilt into a church, whose apse is still present.
Temple B, a circular temple (tholus) with six columns remaining, was built by Quintus Lutatius Catulus in 101 BC in fulfillment of his vow at the Battle of Vercellae. The temple (aedes) was devoted to Fortuna Huiusce Diei, "the Fortune of This Day." The colossal statue found during excavations and now kept in the Capitoline Museums was the statue of the goddess herself. Only the head, the arms, and the legs were of marble: the other parts, covered by the dress, were of other materials, probably a wooden frame. This is known as an 'acrolithic' statue
Temple C is the most ancient of the three, dating back to 4th or 3rd century BC, and was probably devoted to Feronia the ancientItalic goddess of fertility. After the fire of 80 AD, this temple was restored, and the white and black mosaic of the inner temple cell dates back to this restoration.
Temple D is the largest of the four, dates back to 2nd century BC with Late Republican restorations, and was devoted to LaresPermarini, but only a small part of it has been excavated (a street covers the most of it).
18th century opera house[edit]
The Teatro Argentina was an 18th-century opera house and theatre located in the square. The premieres of many notable operas took place there. They include Gioachino Rossini's The Barber of Seville in 1816 and Giuseppe Verdi's I due Foscari in 1844 and La battaglia di Legnano in 1849.
Gesu
Achtergrond
Il Gesù
De Gesù kerk werd in 1584 ingewijd. Het bouwwerk werd ontworpen in de barokstijl door architecten Giacomo Barozzi da Vignola en Giacomo della Porta. De architectuur van het gebouw werd als voorbeeld gebruikt voor alle latere Jezuïetenkerken in de hele wereld.
De rijkelijke versieringen zijn een reactie op de protestanten die een veel soberder ontwerp voorstonden. De versieringen zijn bedoeld om de belangrijkheid van de kerk in de religie te onderstrepen. De bouw van de kerk nam 12 jaar in beslag. Het deed niet alleen dienst als de hoofdkerk van de Jezuïeten maar het was ook de thuisbasis van de generaal overste van de orde tot deze in 1773 werd afgeschaft.
De rijkelijke versieringen zijn een reactie op de protestanten die een veel soberder ontwerp voorstonden. De versieringen zijn bedoeld om de belangrijkheid van de kerk in de religie te onderstrepen. De bouw van de kerk nam 12 jaar in beslag. Het deed niet alleen dienst als de hoofdkerk van de Jezuïeten maar het was ook de thuisbasis van de generaal overste van de orde tot deze in 1773 werd afgeschaft.
Architectuur
Plafond fresco door
Baciccio
Baciccio
In 1568 werd met de bouw van de kerk begonnen naar een ontwerp van Vignola. Het is 76 meter lang en 34 meter breed. Het ontwerp volgde nauwgezet de richtlijnen van het Concilie van Trente waarin gestipuleerd werd dat het schip geen zijbeuken mocht hebben waar mensen bleven ‘rondhangen’ zodat alle gelovigen hun aandacht op het altaar zouden richten. In plaats van de zijbeuken werden er een aantal identieke met elkaar verbonden kapellen gemaakt die bereikbaar waren via versierde balustrades.
Interieur
Ondanks het barokke exterieur is het interieur eerder hoog-renaissance van stijl met een koepel, verlengd schip en een tongewelf afgewerkt met witte stucco en versierd met fresco’s en marmeren beelden. De meest opvallende versiering is de plafondschildering van de kunstenaar Giovanni Battista Gaulli (Baciccio), gekend als ‘De Triomf in de Naam van Jezus’. Elk van de kapellen is op een andere manier ingericht. In de kapel gewijd aan Sint Andreas zijn fresco’s van Agostino Ciampelli te zien die de martelaar tonen. Het fresco op het plafond wordt ‘De Glorie van de Maagd’ genoemd en het retabel toont het martelaarschap van St. Andreas.
In de kapel die Capella della Passione genoemd wordt zijn fresco’s en schilderijen te zien van de Passie van Jezus gemaakt door kunstenaars als Giuseppi Valeriani en Gaspare Celio.
Andere kapellen zijn gewijd aan Franciscus Xaverius, de apostelen, de geboorte van Christus, en de Drievuldigheid. De grootste en meest luisterrijke van alle kapellen is deze gewijd aan de stichter van de Jezuïeten, St. Ignatius van Loyola. De kapel, die in 1696 door Andrea Pozzi ontworpen werd herbergt de tombe van de heilige. Een enorm standbeeld van St. Ignatius wordt geflankeerd door vier zuilen afgewerkt met de halfedelsteen lapis lazuli.
Ook vermeldenswaardig is de Kapel van de Madonna della Strada, versierd met scènes uit het leven van de maagd Maria, geschilderd door G.P. Pozzi en Giuseppe Valeriani.
Altaar
Andere kapellen zijn gewijd aan Franciscus Xaverius, de apostelen, de geboorte van Christus, en de Drievuldigheid. De grootste en meest luisterrijke van alle kapellen is deze gewijd aan de stichter van de Jezuïeten, St. Ignatius van Loyola. De kapel, die in 1696 door Andrea Pozzi ontworpen werd herbergt de tombe van de heilige. Een enorm standbeeld van St. Ignatius wordt geflankeerd door vier zuilen afgewerkt met de halfedelsteen lapis lazuli.
Ook vermeldenswaardig is de Kapel van de Madonna della Strada, versierd met scènes uit het leven van de maagd Maria, geschilderd door G.P. Pozzi en Giuseppe Valeriani.
Caffetteria Ristorazione Il Pero
Campo de' Fiori
De Campo de' Fiori is een bekend plein in Rome. Deze piazza dankt zijn benaming niet aan de wekelijkse bloemenmarkt die er sinds de negentiende eeuw plaatsvindt, maar aan de oorspronkelijk weide in de Romeinse rione (wijk) Parione. Op het plein staat een standbeeld van Giordano Bruno, die hier in 1600 werd terechtgesteld.
De benaming van dit plein mag niet verward worden met die van een geologische formatie in Noord-Italië, het Campo dei Fiori.
Bekendheid[bewerken]
Het plein is onder meer bekend van een film uit 1943 Campo de' fiori, onder regie van Mario Bonnard, met Anna Magnani en Aldo Fabrizi, waarin een tekenend beeld wordt geschetst van de sfeer rondom de pittoreske en levendige markt op dit plein.
Verder speelde het plein een grote rol in het leven van kunstenaars, schrijvers en dichters uit Rome in de periode van de jaren '50 tot begin jaren '70. De schrijver Enzo Siciliano publiceerde in 1993 zijn memoires onder de titel Campo de' Fiori, waarin leven en dood van Pier Paolo Pasolini een belangrijke rol speelt.
Pantheon
Pantheon
Het Pantheon maakt met zijn zware bakstenen muren en grote marmeren zuilen onmiddellijk indruk op bezoekers. Maar voor die tijd was het vooral de meer dan 43 meter hoge koepel van het gebouw die zo indrukwekkend was. Het duurde tot de bouw van de kathedraal van Florence in 1436 vooraleer men een grotere koepel wist te bouwen. Bovenaan de koepel is een grote opening, de oculus, die de enige bron van licht is in het gebouw.
Het voorportaal heeft drie rijen van acht zuilen, elk met een diameter van anderhalve meter. Een enorme bronzen deur geeft toegang tot het cylindrische bouwwerk. De diameter ervan is exact gelijk aan de hoogte van 43,3 meter.
Het voorportaal heeft drie rijen van acht zuilen, elk met een diameter van anderhalve meter. Een enorme bronzen deur geeft toegang tot het cylindrische bouwwerk. De diameter ervan is exact gelijk aan de hoogte van 43,3 meter.
Interieur
Interieur
Oorspronkelijk was dit een tempel voor alle Romeinse goden, maar in het jaar 609 werd het in gebruik genomen als christelijke kerk. Het Pantheon bevat nu de tombes van de bekende kunstenaar Rafaël en van verscheidene Italiaanse koningen. Het kerkelijke interieur contrasteert nu met de structuur van het gebouw maar de marmeren vloer van het Pantheon - met een ontwerp bestaande uit een reeks van geometrische figuren - is nog steeds het origineel.
Eerdere Tempels
Pantheon gezien vanaf
Piazza della Rotonda
Piazza della Rotonda
Zicht vanaf
Piazza della Minerva
Piazza della Minerva
Voordat het huidige Pantheon gebouwd werd stonden hier eerder twee andere tempels. Het eerste, een traditioneel rechtlijnig gebouw in een T-vorm, werd gebouwd in 27 v.C. door keizer Marcus Agrippa, schoonzoon van keizer Augustus. De tempel was gewijd aan de goden Mars en Venus. Het brandde af in 80 n.C. maar werd door keizer Hadrianus heropgebouwd. In 110 n.C. werd de tempel echter getroffen door bliksem en het brandde weer volledig uit. In 118 n.C. gaf keizer Hadrianus de opdracaht een nieuwe tempel te bouwen, dit keer met een volledig nieuw, cirkelvormig ontwerp. Ditmaal zou het Pantheon het heel wat langer uithouden.
De Koepel
Het grootste probleem dat de Romeinen tijdens de constructie van de nieuwe tempel tegenkwamen was het enorme gewicht van de grote koepel. Om deze te kunnen ondersteunen zonder te beschikken over de materialen die men tegenwoordig gebruikt, werd de dikte van de muren gradueel verminderd naarmate men hoger kwam. Tevens werd een ander type materiaal gebruikt voor de koepel dan voor de muren. De basis van de tempel bestond uit enorm dikke muren, maar liefst zes meter dik. Aan de top van de koepel werd een lichter type beton gebruikt en minderde de dikte tot amper 2,3 centimeter aan de oculus. Het gebruik van cassettes in het plafond evenals de opening in het centrum hielpen mee het gewicht van de koepel te verkleinen.
De Zuilen
De enorme zuilen van het portaal van hebben een gewicht van 60 ton. Ze waren afkomstig van een steengroeve in Egypte en werden per schip helemaal naar Rome getransporteerd. De zuilen ondersteunen een fronton dat een opschrift bevat dat de bouw van het
Pantheon toeschrijft aan Marcus Agrippa ook al werd het in feite door Hadrianus gebouwd.
Piazza della Rotonda
Piazza della Rotonda
Het Pantheon ligt aan het Piazza della Rotonda, een rechthoekig plein met in het centrum een fontein en obelisk. Het vaak door toeristen belegerde plein is gelegen in het oude hart van Rome, niet ver van het Piazza Navone.
No comments:
Post a Comment